آسيب تقليد از فكر به جان ادبيات ما افتاده است

احمد امیری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)   بیان کرد: دهه ۸۰ را به گونه‌ای که دهه افول شعر ایران بود پشت سر گذاشتیم. با مرگ شاعران بزرگی هم‌چون منوچهر آتشی دیگر مرجع درست و حسابی برای شعر که کار خود را جدی دنبال کند وجود نداشت.

وي افزود: درست است كه اختلاف ميان جوامع ادبي بسيار است اما بر نقطه‌اي از شاعران مرجع توافق نظر دارند. افول شعر در ۲ دهه اخير به دلايل مختلفي هم‌چون فرم‌زدگي اتفاق افتاد. به اين صورت شاعران پس از نيما يوشيج شعر نيمايي را گسترش دادند اما شاعران ۲ دهه اخير خود شروع به قالب‌سازي و فرم‌هاي جديد در شعر كرده‌اند در حالي كه به نظر من شعر نيما هنوز به اوج خود نرسيده و جاي كار دارد.

او خاطرنشان كرد: شاعران جوان به اين اميد دست به خلق قالب‌هاي جديد مي‌‌زنند كه بتوانند نيماي جديدي باشند كه اين امر شعر ما را تا ۲ دهه عقب انداخته است. بدي اين نوع خلق در اين است كه شاعران بدون هيچ گونه اطلاع، مطالعه كافي و پيشينه پربار خواهان خلق سبكي جديد و معرفي آن به جامعه هستند كه اين خواسته ضربه زيادي به بدنه شعر وارد مي‌كند.

اين شاعر توضيح داد: به كارگيري تقليدهاي معنايي از شعرهاي يك ديگر به وسيله شاعران جوان از ديگر عوامل عقب‌ماندگي شعر است. زماني كه شعر شاعران پيشكسوت كلاسيك و معاصر را مي‌خوانيم ما را با دنياي متفاوتي مواجه مي‌سازد و لذت درك و فهم آن‌ها را نصيب‌مان مي‌كند در صورتي كه در شعرهاي امروزي تقليد از فرم و شكل به فكر ترفيع يافته است.

وي ادامه داد: در حقيقت تقليد از كار شاعران ديگران سرقت ادبي است كه در ميان شاعران امروز بسيار ديده مي‌شود. سرقت فكر ادبي باعث يك نواخت شدن شعرها و مفهوم آن‌ها شده است زيرا استقلال فكري به دليل نبود فهم ادبي از بين رفته و سعي در ايستادگي بر افكار ديگران مي‌شود.

او اظهار داشت: تقليد از فكر آسيبي است كه به جان ادبيات ما افتاده است. هم‌چنين نبود موسيقي در شعر امروز آسيب ديگر وارد بر ادبيات‌مان به شمار مي‌آيد. بنابر علاقه و ذايقه هر ايراني وجود موسيقي در شعر نوعي ضرورت محسوب مي‌شود. البته به اين معنا كه موسيقي در زير پوست شعر نيز احساس شود.

اميري يادآور شد: لزوم وجود موسيقي در شعر حرف تازه‌اي نيست و همه شاعران كلاسيك و نو آن را در شعرهايشان رعايت مي‌كرده‌اند اما در شعر امروز موسيقي احساس نمی‌شود چراكه شعرها به شعرهاي مفهومي تبديل شده‌اند كه اين امر باعث هضم نشدن آن‌ها براي بسياري از مردم شده است.

وي تصريح كرد: در كل پست مدرنيسم امري خوب و مطلوب است اما قبل از وارد كردن مؤلفه‌هاي ساختاري آن در شعر بايد به درك و شناختي درست از آن برسيم. به اين معنا كه در شعر امروز قالب پست مدرن است اما فكر پست مدرن نيست و اين مساله يكي از آسيب‌هاي جدي در شعر به شمار مي‌آيد.

او بيان كرد: از ديگر عوامل آسيب زننده به شعر امروز اين است كه شاعران به جاي سرايش شعر سياسي به جناح‌هاي سياسي تبديل شده‌اند. آدم هر طور كه دلش بخواهد مي‌تواند شعر بسرايد اما زماني كه تلاش شود شعرها در جناح خاص قرار گرفته و براي موقعيت‌هاي مقطعي سروده شوند ديگر سروده‌ها شعر نيستند. نبايد شعر به مقطع و زمان خاصي اختصاص داشته باشد