احمد امیری: بزرگان ادبیات وجود بحران را در ادبیات امروز کتمان می‌کنند سال‌ها است صاحب دلی در ادبیات ما ظهور نکرده تا همه به او اقتدا کنند

یک شاعر گفت: بحران سنگینی در شعر داریم و من از شاعران بزرگ به شدت گله دارم چون آن‌ها به این بحران پی برده‌اند اما آن را مطرح نمی‌کنند.

آبادان نیوز _ احمد امیری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در خوزستان بیان کرد: اگر شاعران امروزی مسؤولیت خود را به خوبی انجام دهند، ادبیات ما سریع‌تر رو به رشد حرکت می‌کند.

او ادامه داد: متاسفانه بعضی از شاعران ما سعی می‌کنند با سفسطه کردن در شعر به سبک‌ها و فرم‌های جدید متوسل شوند تا عیب‌ها، ناتوانایی‌ها و مسؤولیت‌ناپذیری خود را در ادبیات کتمان کنند و این مساله به نوعی به مشکل ادبیات ما تبدیل شده چون شاعران ما کم‌کاری و تنبلی فکری خود را با پرداختن بهسبک‌ها، فرم‌ها و نظریه‌های اثبات‌ناشده لاپوشانی می‌کنند.

وی خاطرنشان کرد: شاعر را مردم، مخاطبان و گذشتگان شاعر می‌کنند. بنابراین مسؤولیت اصلی شاعران ما جذب نظر مخاطبان است؛ مخاطبانی که با شعر و با ضرب‌المثل‌های شاعران بزرگ می‌شوند. این نشان از مسؤولیت‌نا‌پذیری شاعر است که نتواند نظر مخاطبان خود را جلب کند و اصلا هم جالب نیست. متاسفانه خیلی از شاعران ما این موضوع را درک نمی‌کنند و جامعه‌شناسی شعر را کنار می‌گذارند و به نظرات شخصی خود اکتفا می‌کنند. این موضوع برای شعر ما خطرناک است.

وی، با طرح این پرسش که بعد از شاعران بزرگی که مقبول مردم بوده‌اند در چند ساله اخیر کدام شاعر توانسته کتاب‌های خود را در سطح ملی به چاپ چندم برساند، بیان کرد: چنین اتفاقی نیفتاده است چون شاعران ما نتوانسته‌اند مخاطبان را پیدا کنند در حالی که ما باید در شعر مخاطب را پیدا کنیم. بحران‌هایی که در شعر به وجود آمد در حال ضربه زدن به شعر فارسی هستند.

امیری یادآور شد: ما هر کاری که امروز در ادبیات انجام می‌دهیم از عقبه شعر کلاسیک و شاعران اوایل شعر نو است. ما در هر جای دنیا که بخواهیم از شعرمان دفاع کنیم شعر کلاسیک را عنوان می‌کنیم. این به دلیل مسؤولیت‌ناپذیری شاعران امروز ما است که می‌توانند باشند اما تلاشی که به خاطر ایجاد سبک می‌کنند آن‌ها را از مسؤولیتی که باید بپذیرند دور می‌کند.

او خاطرنشان کرد: من ضربه‌ای را که به پیکره ادبیات وارد شده از چشم شاعران بزرگ می‌بینم که درد را می‌فهمند اما سکوت کرده‌اند. ما باید جوانان را در این موارد هوشیار کنیم. متاسفانه ما به دلیل نداشتن توانایی در ارشاد شاعران نتوانسته‌ایم به خوبی کار کنیم. پیشکسوتان و بزرگان باید به صحنه بیایند و علل ضربه خوردن ادبیات را کشف کنند. درمان بیماری ادبیات به عزمی چند ساله‌ نیاز دارد.

این شاعر گفت: ادبیات ما ادبیات ضعیفی نیست ما بزرگانی داریم که در تمام دنیا شناخته شده‌اند. کتابی که از یک شاعر منتشر می‌شود به عنوان کتاب شعر ایران مصرف می‌شود. چرا ما چند سال به غربی‌ها اجازه داده‌ایم تا در محافل ادبی جولان بدهند و خودنمایی کنند در صورتی که سکوت باعث رشد و گسترش این بیماری در ادبیات است و این خیانت به شعر فارسی و ادبیات است. سال‌ها است که صاحب دلی در ادبیات ما ظهور نکرده تا همه به او اقتدا کند.